Juli betekent een extra gevulde editie van ons magazine De Geus. Boordevol kritische gedachten en opinies, zoals we het graag hebben dus.

Het voorwoord van juli

De artikels die wij in De Geus opnemen zijn steeds voor rekening van de auteur, ze vormen niet altijd de mening van de voltallige redactieraad. We zijn in eerste instantie een opinieblad en willen meegeven wat leeft binnen de vrijzinnig humanistische gemeenschap. Artikels die racistische, seksistische of andere discriminerende boodschappen brengen, worden uiteraard geweigerd. Soms worden meningen in artikels vertolkt, waarmee we niet allemaal akkoord gaan. Net zoals niet elke katholiek of elke moslim hetzelfde gedachtegoed aanhoudt, geldt dit ook voor vrijzinnig humanisten. Je vindt hen zowel op het linkse of rechtse spectrum, je hebt vooruitgangsoptimisten en ecologisten, je hebt aanhangers van de evolutionaire psychologie maar ook van het postmodernisme. Hoe saai zou het leven wel niet zijn mochten alle neuzen in dezelfde richting staan? 

Dit was nu ook niet anders. De reactie van Jurgen Slembrouck op het regenboogactivisme stootte bij enkele redactieleden op weerstand, maar na enkele discussies en verdere lezingen, groeide het besef dat het bestaan van verschillende meningen, zonder ermee akkoord te gaan, ook uitdagend kan zijn.  

Waar Rudy Van Giel, een vurig pleitbezorger van het zelfbeschikkingsrecht, zijn liefde in het Ethisch Reveil uit voor de regenboogvlag – een signaal voor hem om welkom te zijn – stelt Jurgen Slembrouck in onze lezersrubriek Forum dat de overheid niet mag deelnemen aan het regenboogactivisme. De overheid moet zich neutraal opstellen, terwijl de regenboogvlag volgens hem ideologisch gekleurd is waardoor dit aanstoot kan geven aan bepaalde bevolkingsgroepen. 

Dat het niet gepast zou zijn om als overheid een regenboogcampagne te voeren, voelt enerzijds niet goed aan. Je kan er niet mee akkoord zijn, omdat het verdedigen van de rechten van de mens toch tot een kerntaak behoort van de overheid. Waarom niet sensibiliseren? We leven nu eenmaal in een diverse samenleving waar het respect voor de ander helaas soms ontbreekt en bepaalde groepen gediscrimineerd worden. Met het nieuws uit Oeganda in het achterhoofd, waar je voortaan de doodstraf kan krijgen voor homoseksualiteit, lijkt sensibilisering, zeker vanuit de overheid, in deze tijden net een noodzaak. 

Maar wat als die overheid ooit aan de andere kant zit, omdat bijvoorbeeld de verkiezingen anders uitdraaien, met een groot succes voor extreemrechts tot gevolg? Met het aangroeiende populisme is dit binnenkort misschien geen illusie meer. Dan kan je verdedigen dat de overheid aan geen enkele zijde moet staan, opdat deze overheid, nu geleid door extreemrechts, ook geen campagnes zou kunnen voeren om hun ideeën door te drukken. Dan zou het voldoende moeten zijn om als overheid de rechten van de mens te waarborgen via een wettelijk kader. Wanneer er hierop inbreuken zouden gepleegd worden, volgt een bestraffing. 

Mijn mening? Ik geloof nooit dat een extreemrechtse overheid politiek correct zal denken en deze regels braaf zal volgen. Dat men in eigen land in bepaalde wijken niet hand in hand met een partner van hetzelfde geslacht veilig kan rondwandelen, of dat er landen zijn zoals Polen en Hongarije die rechten van homo’s ontnemen, of erger: landen die oproepen om homo’s te lynchen, is voor mij reden genoeg om regenboogvlaggen uit te hangen aan elk stadhuis of om alle zebrapaden te schilderen in de felste regenboogkleuren. Dat deze vlag door sommigen gepercipieerd wordt als ideologisch gekleurd zijnde, lijkt me eerder in the eye of the beholder te liggen. Homoseksualiteit is geen ideologie. 

Hoe dan ook, dit debat roept vragen op over het begrip ‘neutraliteit’. Is een overheid neutraal? De overheid van vandaag eerbiedigt bijvoorbeeld het principe van het vrije denken: iedereen mag dus denken wat men wil. Om dit te waarborgen stelt de overheid zich zo goed als mogelijk neutraal op. Maar hoe ver moet een overheid hierin gaan? En hoe ‘neutraal’ is neutraal? 

Zijn er belangrijkere zaken in het leven die onze aandacht verdienen? Zeker. Maar we mogen niet vies zijn van een proper debat. Wanneer een knuppel in het hoenderhok wordt gegooid, moeten we deze trigger aangrijpen om wat dieper na te denken. 

Een van de conclusies na alle gesprekken en discussies onderling was bijvoorbeeld dat het vrijzinnig humanisme momenteel de enige levensbeschouwing is die zich openlijk inzet voor de rechten van de LGBTQ+ gemeenschap. En daar mogen we best trots op zijn. 

Griet Engelrelst